Evlilik denilen kavram hiç konuşulmadığı kadar konuşulur oldu son zamanlarda. Tüm bu konuşmaların arasında “evlenip yuva kurmak istiyorum” cümlesini duymuyorum. Böyle bir isteği duymak bir yana Türkiye İstatistik Kurumu 2018 yılına ilişkin evlenme ve boşanma istatistiklerine göre evlenenlerin sayısı 2018 yılında 2017 yılına göre yüzde 2,9 azalarak 553 bin 202’ye düştü. Boşanma sayısı bir önceki yıla göre yüzde 10,9 artarak 142 bin 448’e yükseldi.
Birçok kişi “Evlenmek mi, aman aman bana uzak olsun” kafasında, duyduğum cümle genelde bu. İnsanların evlilikten uzaklaştığı istatistiklerle de çok açık şekilde ortada.
Tabii ki yine her zaman yaptığımız şeyi yaptık; durum tespiti! “Neden?” sorusunu sormak işimize mi gelmiyor yoksa yüzleşmek istemediğimiz şeyler mi var bilinmez ama çözüm istiyorsak sorunun sebeplerini de konuşmamız şart.
Evlenmeyenler neden evlenmiyor, neden evlenmediler?
Elbet cevaplarımız var bizim de!
Mesela ben, sorumluluk sahibi insan göremiyorum. Sorumluluk derken öyle hemen maddi sorumluluklar, evi geçindirecek, iş güç sahibi adam gibi şeyler gelmesin. Daha buralara gelmeden insanların alması gereken kişisel sorumluluklar var, mesela iletişim sorumluluğu!
Her ilişkide sorun olur, kavgalar, krizler olur, inişler olur. Bunlar da sorun yok sorun bunları yönetememek de. “ENGELLEMEK” diye bir kavram, kolaycılık varken kimse birbirini anlamakla, konuşarak sorun çözmekle uğraşmıyor.
“ÜFFFF…SENİNLE UĞRAŞAMAM” (Bas engeli)
İletişim bu cümlenin kurulduğu, o engelin geldiği ana kadar.
İletişimde temel iki kavram vardır; mesajı veren ve mesajı alan. Ben artık bunlar yerine şu iki terimi kullanıyorum; yöneten ve yönetilen.
Seninle uğraşamam; bunun hangi noktada geleceğinden emin olmadan her an tetikte, güvensiz bir iletişimdeyiz. Yanlış emojiyi göndersen “sen bana bunu demek istedin zaten gözünün üstünde de kaş var senin” deyip engeli yemeniz hiç ütopik bir durum değil günümüzde.
Bir sorunu çözmek için önce muhatabınızı karşınızda bulmanız gerekiyor. Sonra da o kişinin sizi dinlemeye niyetli olması. Kolaycılık bu kadar kolayken ilişkide de evlilikte de ortaya çıkacak krizlerin çözümü imkansızlaşıyor.
Büyüklerimiz “Kavga etseniz de gece yatağa ayrı girmeyin” derdi. Ben de bu öğütlenerek büyüdüm ailemden. “Bu gece salonda yatacaksın” boyutunu da artık aştık şimdi anında evin kilitleri değişiyor!
Artık insanlar birbirinin yüzüne bakarak, dokunarak, sarılarak, kokusunu alarak, duygu paylaşarak ilişki yaşamıyor. Duygularınızı paylaşsanız “işi dramatikleştirme” denilerek susturulup hiçe sayılmanız büyük ihtimal.
Digitallik, teknoloji saolsun cinsellik bile sanal artık. Dokunmadan, hissetmeden, emojilerle ya da görüntülü. Kimse bir şeylere zahmet etmiyor.
Birçok kişi sosyallikten uzaklaştı. Çünkü kahveler artık whatsapp’tan gif şeklinde ısmarlanabiliyor. Kahve kokusu yok, karşınızdakinin gözlerine bakmak yok ama olsun ortada dumanı tüten bir kahve fincanı var.
Herkes yoğun. Herkesin hep bir telaşesi var. Herkes toplantıdan toplantıya koşarak dünyayı kurtarıyor. Kimsenin kimseye ayıracak vakti yok!
Hayır! Vakti yok değil, niyeti yok!
Elindekinin değerini bilmek yerine dışarıdakinde gözler…Sonsuz ihtimaller arasında gezinmek bu. “Bugünü yaşamak” adı altında daldan dala konarak yaşamak güvenleri de hazları da saygıyı da öldürüyor.
Ne istediğini bilmeden, en temel sorumlulukları dahi almaktan kaçarak yaşamak yaş olanı da yakıyor.
Güven, sadakat, saygı gibi değerleri hiçe sayanlar karşılarındakine güvenmemeyi öğretiyor!
İlişki tek taraflı biterse “Allah belanı versin senin, sen beni kullandın” tacizleri ya da bayıltana kadar “Söz senin istediğin gibi olacağım, affet” yalvarmaları veya “ya benimsin, ya toprağın” kabadayılıkları…
Bir de nafaka denilen mevzu var. Evlendikten sonra olur da işler yürümez ayrılık olursa eski eşe süresiz ödenecek aylık maaş ve yanında getirdiği riskleri. Arttırım talepleri, kişi ödeyemezse hapis cezaları…
Şimdi gel de evlen!
Şimdi gel de ilişki yaşa!
Halin kaldıysa, isteğin kaldıysa, inancın kaldıysa…
