Hayatta bazı kapılar vardır, İçeri her girişin omzuna daha fazla yük bindirir. Her adımda bir acı, her bekleyişte bir umutsuzluk gizlidir.
Ben bugün yine o kapılardan birinin önündeydim.
Çocukluğumun, gençliğimin, acılarımın tanığı olan o hastanenin kapısında.
Ama bu kez farklıydı.
Bu kez yüreğimde coşku, gözlerimde sevinç vardı. Aynı kapının önünde bu kez başımdan aşağı hüzün değil sevinç yağdı, şükür yağdı.
Bu kez ağlamam acıdan değil, mutluluktandı.
Yıllar boyunca defalarca o binanın soğuk duvarlarında yankılandı sessiz çığlıklarım.
Bugün o çığlıkların yerini kahkahalar, o korkuların yerini gurur aldı.
Bir doktorun dudaklarından dökülen o soru her şeyi anlattı: “Sen buralara bunca yıl nasıl dayandın?”
Dayandım, çünkü içimde bir şey vardı.
Her yıkıldığımda beni ayağa kaldıran, her umutsuzlukta kulağıma “bir adım daha” diyen bir inanç…
Dayandım, çünkü biliyordum:
Zorluk kimini yolundan döndürür kimini ise gerçek yoluna ulaştırır.
Bu yazıyı okuyan sen;
Belki senin de hayatında bu kapılardan var. Belki defalarca geri döndün belki hâlâ önünde bekliyorsun.
Unutma: aynı kapılar farklı anlamlara açılabilir.
Dün seni ağlatan yer ya da kişi(ler) yarın seni hayata bağlayan yer ya da kişi(ler) olabilir.
Yorulacaksın çok yorulacaksın. Düşeceksin, yalnız bırakılacaksın hatta tekmeleneceksin ama vazgeçme!
Günün birinde o kapı yeniden doğduğun yer olacak.
Döktüğün her damla yoluna düşen bir tohum. Bunu zamanla göreceksin. Ve bir gün sen de başını göğe kaldırıp, yağmur damlaları başından aşağı yağarken bu kez gözyaşlarıyla teşekkür edeceksin. Çünkü sen de başaracaksın.
Hayatımın her alanında her şeyi kökten değiştiren dönüm noktası bilinçaltımla tanıştığım gündü. Kendimi, korkularımı, engellerimi orada buldum. Ve yine orada gücümü, iyileşme yolumu, yeniden doğuşumu keşfettim.
Bugün aynı kapının önünde farklı bir ben vardı.
Yaralı değil, şifalı…
Sönük değil, gururlu…
Kaybolmuş değil yolunu bulmuş bir ben…
Bu, sadece benim değil senin de hikâyen olabilir.
Sevgiler,
Ayça Akın
aycaakin.com | mindform.com.tr
